Blog

Een paar jaar geleden heb ik er ook al over geschreven in mijn blog en op een of andere manier is het vandaag weer actueel voor me geworden. Er is niks gebeurd. Sterker nog, het gaat goed met me en 2^e kerstdag zag en sprak ik zo’n 50 mensen die de moeite namen om bij mijn kraampje te komen kijken. Er was contact, het was vriendelijk en erg gezellig. Ik sprak over droogbloemen workshops, over de Groeikaarten, over de schilderijen van mijn zus en haar workshops handletteren en over Het Filmkado. Over de “dingen” waar in mij een warm lampje gaat branden. Toch dacht ik zojuist weer aan het belang van iemand groeten.

Ik duik weer even in het verleden om een voorbeeld te beschrijven en zo hopelijk bij mijn doel uit te komen.

Gelukkig al lang geleden kreeg ik van de ene op de andere dag uitvalsverschijnselen. Dit was onverwacht en heftig.

Een rare tijd volgde en met vallen, opstaan, een lach en een traan ben ik vandaag hier, waar ik moet zijn. Maar…. Wat gebeurde er tussenin?

Vaak is de dood een lastig en beladen onderwerp. Maar hoe lastig ook, het is niet altijd onvermijdelijk. Bedenk dan voor jezelf; vind ik het belangrijk om iets na te laten? Zo ja, wát vind ik belangrijk om na te laten? Alles is mogelijk, weet dat je een keuze hebt hierin en doe wat bij jou past. Wil je niks, dan is dat ook goed.

“Alles mag” verder lezen

Wat wil je later worden? Dat was een van de vragen die gesteld werd in vriendenboekjes. Toen ik klein was wilde ik prinses worden, maar in de puberteit had ik meer moeite met het beantwoorden van deze vraag en uiteindelijk was mijn antwoord dan steeds: bruin. Dat vond ik grappig en bovendien was ik niet echt bruin dus dat mocht ik wel worden. “Weet jij wat een veelkunner is?” verder lezen

De aanleiding van dit blog:
Op dinsdag 28 november zag ik het televisieprogramma Pauw. Het ging over het programma Over mijn lijk van BNN. Pauw vroeg aan de jongen van 15 die zijn moeder verloren is: kijk je nog wel eens naar videobeelden van je moeder?Hij zei toen: niet heel vaak, maar bijvoorbeeld wel als ik haar stem wil horen.

Dit is meteen antwoord op de vraag: welk probleem lost Het Filmkado op?

“Kijk je nog wel eens naar videobeelden van je moeder?” verder lezen

Weet je wat ik moeilijk vind? Negeert worden! Ik vind het vervelend als de barman niet ziet dat ik aan de beurt ben. Ik vind het stom als automobilisten me niet zien als ik op de fiets zit. Lastig als mensen voordringen, of niet naar me luisteren. Persoonlijk vind ik het niet fijn om negeert te worden en ik vind het ook niet fijn als ik zie als het anderen mensen overkomt. Dat herken je vast wel. Dit stukje gaat niet over mij, maar wel over mijn nieuwe inzichten.

Wist jij dat mensen zich vaak anders gaan gedragen als ze iemand tegenkomen die bijvoorbeeld ziek is, of iemand zijn verloren? “Wakker!” verder lezen

Tijdens een zogezegd “netwerkgesprek” op het terras van ‘t Bomenpark in Heesch zei ze: ”Je mag mij wel filmen.” We gaven elkaar lachend een hand. “Dat is een goed plan, afgesproken.” Zei ik. Een paar weken later werd dit plan gerealiseerd. “Het Filmkado van José” verder lezen

Voor veel mensen is de dood nog lang niet in zicht. Zij denken oud te worden. Voor sommige is het is een taboe. Onbespreekbaar, tenzij het echt niet anders kan. Ongeneeslijk zieke mensen kunnen dat niet. Zij kunnen er niet omheen. Zelfs wanneer iedereen zomervakantie viert, zijn zij ziek. De dood is iets wat hen dreigt te overkomen. De ene is bang, de ander vecht ertegen, de ander accepteert het en zo voert iedereen zijn eigen proces.

Ken je de film P.S. I LOVE YOU? “P.S. I LOVE YOU” verder lezen

In het openbaar spreken voor zo’n 130 ondernemers.. zou jij dat durven? Ik dacht dat ik dat wel zou kunnen en daarom schreef ik me in voor de pitch van 100 seconden bij Anders Omdernemen. Ik wilde namelijk vertellen over mijn bedrijf Het Filmkado.

“Pitch bij Anders Omdernemen” verder lezen