Het Filmkado
Vaak is de dood een lastig en beladen onderwerp. Maar hoe lastig ook, het is niet altijd onvermijdelijk. Bedenk dan voor jezelf; vind ik het belangrijk om iets na te laten? Zo ja, wát vind ik belangrijk om na te laten? Alles is mogelijk, weet dat je een keuze hebt hierin en doe wat bij jou past. Wil je niks, dan is dat ook goed.
Wat wil je later worden? Dat was een van de vragen die gesteld werd in vriendenboekjes. Toen ik klein was wilde ik prinses worden, maar in de puberteit had ik meer moeite met het beantwoorden van deze vraag en uiteindelijk was mijn antwoord dan steeds: bruin. Dat vond ik grappig en bovendien was ik niet echt bruin dus dat mocht ik wel worden.
De aanleiding van dit blog:
Op dinsdag 28 november zag ik het televisieprogramma Pauw. Het ging over het programma Over mijn lijk van BNN. Pauw vroeg aan de jongen van 15 die zijn moeder verloren is: kijk je nog wel eens naar videobeelden van je moeder?Hij zei toen: niet heel vaak, maar bijvoorbeeld wel als ik haar stem wil horen.
Dit is meteen antwoord op de vraag: welk probleem lost Het Filmkado op?
Weet je wat ik moeilijk vind? Negeert worden! Ik vind het vervelend als de barman niet ziet dat ik aan de beurt ben. Ik vind het stom als automobilisten me niet zien als ik op de fiets zit. Lastig als mensen voordringen, of niet naar me luisteren. Persoonlijk vind ik het niet fijn om negeert te worden en ik vind het ook niet fijn als ik zie als het anderen mensen overkomt. Dat herken je vast wel. Dit stukje gaat niet over mij, maar wel over mijn nieuwe inzichten.
Wist jij dat mensen zich vaak anders gaan gedragen als ze iemand tegenkomen die bijvoorbeeld ziek is, of iemand zijn verloren?
Tijdens een zogezegd “netwerkgesprek” op het terras van ‘t Bomenpark in Heesch zei ze: ”Je mag mij wel filmen.” We gaven elkaar lachend een hand. “Dat is een goed plan, afgesproken.” Zei ik. Een paar weken later werd dit plan gerealiseerd.
Voor veel mensen is de dood nog lang niet in zicht. Zij denken oud te worden. Voor sommige is het is een taboe. Onbespreekbaar, tenzij het echt niet anders kan. Ongeneeslijk zieke mensen kunnen dat niet. Zij kunnen er niet omheen. Zelfs wanneer iedereen zomervakantie viert, zijn zij ziek. De dood is iets wat hen dreigt te overkomen. De ene is bang, de ander vecht ertegen, de ander accepteert het en zo voert iedereen zijn eigen proces.
Ken je de film P.S. I LOVE YOU?
Op zondag 9 april 2017 stonden we achter een mooi gedekte inspiratietafel op de Funeral Fair in Rotterdam. We waren klaar om de eerste bezoekers te ontvangen en ik had nog geen idee hoe ik dit ging aanpakken.
In het openbaar spreken voor zo’n 130 ondernemers.. zou jij dat durven? Ik dacht dat ik dat wel zou kunnen en daarom schreef ik me in voor de pitch van 100 seconden bij Anders Omdernemen. Ik wilde namelijk vertellen over mijn bedrijf Het Filmkado.
Ineens was ik trots. Trots en ik voelde me verbonden. Heel vreemd want ik kan me maar vaag herinneren dat we een paar woorden hebben uitgewisseld. Volgens mij stelde zij de vraag: “waarom zouden mensen niet zelf een film maken?” Ik zei toen: “Dat kan ook. Tja, waarom zou je perse een film willen van Het Filmkado? Ik denk omdat ik het kan. Stel jij denkt jij kan het beter, dan.. jij kan het beter dan. “ Natuurlijk was dat niet het gewenste antwoord, want ik had duidelijk moeten aangeven wat mijn meerwaarde was, maar daar had ik vooraf niet bij stilgestaan.
Misschien snap ik het nu?
Vandaag hoorde ik dat er iemand was overleden. Het was plotseling. Een hartstilstand. Gewoon zomaar, tijdens het wielrennen. ‘Oh, wat erg en nog zo jong. En hoe kan dat nou bij zo’n sportief iemand?’ Waren gedachten die mijn hoofd passeerden. Daarna vond ik het vooral erg dat ik hem nooit gesproken heb en dus ook niet gefilmd. Ik heb hem en zijn gezin niet kunnen helpen met een persoonlijke film. Dat vind ik jammer, maar waarschijnlijk is dat goed zo.